Echte verhalen: urineverlies bij ouderen

Spelen met de kleinkinderen? Dat durfde ik niet meer

Je kleinkinderen zie je doodgraag. Je zou er dan ook alles voor doen. Zoals mijn dochter zo vaak zegt, verwennen we ze alle drie rot. Maar zo hoort het toch? Een weekendje bij oma en opa logeren, daar zeggen ze dan ook geen nee tegen. Tot een tijdje geleden vond ik dat ook fantastisch. Maar ik begon er meer en meer tegenop te zien. Niet omdat ik niet wou dat ze op bezoek kwamen, integendeel! Wat wel het probleem was, was mijn blaas.

Ik verloor urine

Telkens ik mijn jongste kleinzoon oppikte, verloor ik een paar druppels urine. Niet veel, waardoor ik het in het begin ook niet echt doorhad. Maar toen we op een namiddag buiten tikkertje aan het spelen waren, had ik plots een geheel ander gevoel. Nat. Heel mijn broek was nat. Niet zomaar enkele druppeltjes.

Ik schaamde me dood. Ik rende naar de badkamer en ik denk dat ik op dat moment pas echt besefte wat er net gebeurd was. Ik, een 67-jarige vrouw die ten volle van het leven geniet, had als een klein kind in haar broek geplast. Ik weet niet hoelang ik vol verstomming op de rand van het bad ben blijven zitten.

De schaamte sloeg toe

Toen mijn man op de deur klopte en vroeg waarom ik zo lang weg was, verstopte ik mijn natte broek en trok snel iets anders aan. De uitvlucht: mijn broek was vuil door in het gras te zitten. Een excuus dat mijn man snel geloofde. Waarom zou hij me ook niet geloven. Welke vrouw van eind de 60 plast nu ook in haar broek. Geen mens die daar aan denkt.

Toen het niet bij een eenmalig voorval bleef, begon ik me pas echt zorgen te maken. Ik zocht online (ja online op mijn leeftijd, geloof het of niet) naar urineverlies, ongecontroleerd plassen, broek plassen… En ik kwam terecht op sites die het hadden over incontinentie op oudere leeftijd. Ik voel mezelf nu niet zo oud, dus zocht ik nog wat verder.

Na een tijdje werd het probleem echt ondraaglijk en zag ik geen andere uitweg dan naar de dokter te gaan. Die vertelde me dat het meer dan normaal was om last te hebben van urineverlies op mijn leeftijd. Ze raadde me enkele producten aan, waar ik toch even moest aan wennen. Inlegkruisjes als ik gewoon thuis zit, luiers als het er iets actiever aan toegaat. Ik durfde er uiteindelijk over praten met mijn man en hij steunde me volledig tijdens mijn aanpassingsproces.

Terug buiten komen

Het heeft maanden geduurd vooraleer ik weer voluit met mijn kleinkinderen kon spelen en buiten komen. Ik durfde zelfs eerst niet naar het communiefeest van mijn oudste kleindochter gaan. Wat als mensen zagen dat ik een luier droeg, of wat als ze het roken? Maar door die inlegkruisjes en luiers, die ik zolang vervloekt heb, durfde ik het toch aan. En wat ben ik blij dat ik erbij was!